04 Bewogen lijnen

20 04 2019 > 06 07 2019
Ina Fekken, Mathilde van Wijnen

Ina Fekken maakt werk in papier, installaties vormen momenteel de kern van haar oevre, haar ander werk komt voort of ontstaat gelijktijdig daarmee.

“BARST” komt voort uit eerdere installaties over de Groninger gaswinningsproblematiek. Een onuitputtelijk thema in tegenstelling tot de voorraad. Ina heeft een sterke relatie met de historische Groninger kerken, en maakte in verschillende kerken papier-installaties die de impact van de gaswinningsproblematiek verkennen.  “Vraag Rik Zaal naar de vijf plekken die elke Nederlander moet hebben gezien en hij zet de middeleeuwse kerkjes op het Groninger platteland op een.”  Evelien van Veen, de Volkskrant

Maar het is breder dan de sobere schoonheid van deze kerken, “BARST” = breken, knappen, losspringen, openspringen, scheuren, uiteenspringen, bezwijken,  kapotgaan,  openbreken, splijten, allemaal van toepassing op de processen die te maken hebben met het gaswinningsgebied en de mensen die daar wonen.

Mathilde van Wijnen is beeld- en toonkunstenaar. Interpreteert ze met cello en viola da gamba het werk van anderen, haar verbeelde interpretaties van de natuur zijn geheel eigen. Overeenkomsten tussen muziek en de kunst die Van Wijnen creëert zijn er te over. Uitgangspunt is steeds de compositie, het gebruik van ritme, waarbij de gekozen klanken het stuk kleur geven. Grootste analogie tussen haar kunst voor het oor en die voor het oog is de reductie.

De minimalistische muziek van Arvo Pärt past goed bij de “tekeningen” van Mathilde van Wijnen. Het repetitieve karakter verlenen muziek en bewerkt papier een poëtische sfeer.

Van Wijnen tekent met een stanleymes. Haar zorgvuldig geplaatste sneden maken het papier vouwbaar, waardoor er een meerdimensionaal reliëf ontstaat. Met dank aan de lichtval. Landschappelijke elementen als riet, eenzandstrand en (stromend) water vinden hun weg in papieren transcripties. Maar ook atmosferische manifestaties als mistflarden en lichtreflecties zijn om te zetten in papier. Blijft het bij wit, dan benadrukt dat voor Mathilde van Wijnen de oneindigheid, om je er als beschouwer van dichtbij aan over te geven en onbegrensd in onder te laten dompelen.