16 In aanraking

02 04 > 04 06 2020
Danièle Knirim, Loes Schepens

Wat één van de normaalste dingen was, namelijk aanraking, werd ineens vreemd tijdens de pandemie. Er werd verlangd naar elkaars aandacht en het abnormale werd normaal.

Nu, na twee jaar afstand mogen we weer dichter bij elkaar zijn, mogen we ons weer met elkaar gaan verweven. Maar misschien wankelen we nu wel, terwijl we opnieuw uitzoeken hoe de verhoudingen zijn. Waar de grenzen eerst duidelijk zichtbaar waren, zijn ze nu schimmig en proberen we die herontdekken. Het verweven en aanraken van elkaar kan zelfs gespannen voelen en soms zelfs als een worsteling.

Hoe de vijandige omstandigheden in de wereld nu voelbaar zijn voegt nog een extra laag toe: Nu we ons weer kunnen verrijken met kunst en cultuur, met uitgaan en dansen, mag je daar van genieten? Als je weet dat er zo dichtbij mensen in angst leven en van de één op de andere dag verliezen wat hun lief is.

Het antwoord daarop heeft Danièle Knirim niet, ze wankelt daarin ook. Met haar werk in de expositie ‘In aanraking’ wil ze haar hoop laten zien. Dat we ondanks dat het vreemd en onwennig aanvoelt, we de moeilijke verwevenheid wél samen doen.

Veel mensen willen de papieren wandobjecten van Loes Schepens aanraken. Het materiaal waarvan het gemaakt is roept vragen op en is blijkbaar ‘aantrekkelijk’. Dat het kunstwerk daadwerkelijk papier is, en hoe sterk, kleurrijk en transparant het is, daar komt de verbazing. Hoogstwaarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat het vervaardigd is van puur natuurlijk materiaal en dat het ons, als mens, wat doet. Het voelen wordt een emotionele handeling, de tactiliteit raakt ons. Het contact met een materiaal, afgeleid van de natuur, roept een zindering, een herinnering of enig ander oergevoel op. Wij zijn tenslotte nog steeds zoogdieren, onderdeel van die universele natuur. En daar ontstaat een voelbare herkenning, en daar kunnen we in moeilijke tijden ons aan vasthouden.